Wer heiratete Marcin I Młodszy?

Marcin I Sycylijski, zwany Młodszym, hiszp. Martín el Joven (ur. prawd. 25 lipca 1374, zm. 25 lipca 1409 w Cagliari) – król Sycylii od 1390 (de facto 1392) aż do śmierci na mocy iure uxoris.

Marcin Sycylijski urodził się jako najstarszy syn (i jedyny, który dożył wieku dorosłego) przyszłego króla Aragonii, Walencji i Majorki Marcina I Ludzkiego (1356–1410) oraz aragońskiej szlachcianki Marii de Luny. Jego dziadkiem był ówczesny król Piotr IV Aragoński, a babką Eleonora Sycylijska, córka Piotra II Sycylijskiego. Ponieważ w 1377 roku zmarł Fryderyk III Prosty, ostatni król Sycylii z bocznej linii dynastii barcelońskiej, główna gałąź władająca Aragonią zaczęła się domagać przejęcia tronu. Początkowo miał na nim być obsadzony Marcin Ludzki, mianowany w 1378 wicekrólem Sycylii. Jedyną córkę Fryderyka III, Marię (ur. 1362/3, zm. 25 maja 1401/2), uprowadzono i uwięziono na trzy lata. Ostatecznie została ona przeznaczona Marcinowi Młodszemu, który poślubił ją w 1390 roku.

Dopiero dwa lata później Marcin i Maria udali się na Sycylię, żeby przejąć władzę i pokonać niechętnych im baronów. Małżonkowie panowali razem na mocy iure uxoris aż do śmierci Marii w 1401 lub 1402 roku, choć Marcin został koronowany dopiero 13 kwietnia 1398 roku. W 1400 roku na króla został koronowany ich jedyny syn, sześcioletni Piotr, który jednak zmarł w tym samym roku. Syn z drugiego małżeństwa z Blanką I z Nawarry także nie przeżył ojca. W 1409 roku Marcin Młodszy udał się na Sardynię, gdzie pokonał władcę Arborei Wilhelma III z Narbonne w bitwie pod Sanluri 30 czerwca 1409 roku. Zmarł niespodziewanie miesiąc później.

Po śmierci jedynego męskiego potomka Marcinowi Ludzkiemu, wówczas królowi aragońskiemu, przypadło panowanie nad Sycylią (następcą został więc jako Marcin II). Marcin Ludzki zaczął usilne starania o uczynienie bastarda Fryderyka, nieślubnego syna Marcina Młodszego, dziedzicem Aragonii i Sycylii. Plany te pokrzyżowała śmierć ze śmiechu Marcina Ludzkiego w 1410 roku. Rozpoczęła się po niej dwuletnia wojna o władzę, zakończona paktem z Caspe z 1412 roku, który przyznawał koronę szwagrowi Marcina Ludzkiego, Ferdynandowi I Sprawiedliwemu z dynastii Trastámara. Tym samym zakończyły się w Aragonii i Sycylii rządy dynastii barcelońskiej, trwające od 1139 roku.

Maria (* 1362; † 25. Mai 1401 in Lentini), Königin von Sizilien, Herzogin von Athen und Neopatria, war die Tochter und Erbin von König Friedrich III. dem Einfältigen. Da sie beim Tod ihres Vaters 1377 noch sehr jung war, stand sie unter der Regentschaft von vier Adelsfamilien, die sich selbst als Vikare (Consiglio dei quattro Vicari ≃ Rat der vier Stellvertreter) bezeichneten.

1390 wurde Maria nach Aragón gebracht, wo sie Martin den Jüngeren heiratete, den Neffen von Johann I. von Aragón. 1392 kehrten Martin und Maria mit militärischer Unterstützung zurück nach Sizilien, schlugen die opponierenden Barone, und regierten anschließend gemeinsam bis zu Marias Tod 1401. Martin berief sich nun auf den Vertrag von 1372 und regierte das Land alleine.

Blanca I van Navarra (?, 6 juli 1387 – Santa María la Real de Nieva (Castilië), 1 april 1441) was een dochter van Karel III van Navarra en Eleonora van Trastamara, en alzo ook een lid van het Huis van Évreux.

In 1402 trouwde ze met Martinus I van Sicilië, koning van Sicilië. Ze deelde alzo het koningschap van Sicilië (1402-1409). Hun zoon Martinus (1406-1407) stierf jong. Na de dood van haar echtgenoot in 1409 regeerde Blanca als regentes over het eiland; zij had haar zomerresidentie in Taormina in wat later het Palazzo Corvaja heette. Haar regentschap eindigde in 1420 wanneer Blanca trouwde met prins en de toekomstige koning Johan II van Aragón.

Sinds de dood van haar oudere zuster Johanna in 1413 was ze erfgename van de Navarese troon en regeerde na haar vaders dood in 1425 over Navarra tot aan haar dood. Uit haar tweede huwelijk werden geboren:

• Karel van Viana
• Juan
• Blanca, later getrouwd met Hendrik IV van Castilië
• Eleonora I van Navarra